راوی بوف کور، رانۀ مرگ و شکاف در نظم نمادین

نظم نمادین ساحت مرگ ابژه هاست. دال و نماد با مرگ گره خورده­اند. با طلوع دال­ها، مدلول­ها غروب می­کنند و خرسندی­های پیشانمادین از زندگی بشر رخت برمی­بندند و نگاه سنگین و خیره­ای بر زندگی حاکم می­گردد که سوژه را از ذاتی­ترین بخش وجودی خود محروم می­کند. اما نظم نمادین خود پیرامون یک هستۀ تروماتیک برساخته شده است؛ پیرامون چیزی که از نمادینه شدن می­گریزد. رانۀ مرگ در روان­کاوی نوفرویدی لاکان عنصری است انقلابی که نظم نمادین را مختل می­کند. بوف کور رانۀ مرگ است؛ نظم نمادین در بوف کور به دیدۀ تردید می­نگرد. راوی بوف کور مازادی است که تن ­به دام دال­های نظم نمادین نمی­سپارد. بوگام داسی، دختر اثیری و لکاته استعاره و تجسمی از خوشی­هایی هستند که در نظم نمادین از راوی دریغ شده­اند. این فقدان و محرومیت راوی را به جستجو و تکرار خوشی­ها و ابژه­های از دست رفته برمی­انگیزد. این مقاله تلاش می­کند با استفاده از تلقی ژاک لاکان از رانۀ مرگ، اصرار راوی بوف کور را در شکستن ممنوعیت­های نظم نمادین مورد بررسی قرار­دهد تا نشان دهد که بوف کور برخلاف نظر بعضی از منتقدان اثری منفعل نیست.